فاجعه دردناک

نیمدونم واقعا چی بگم خبر های خوبی از غرب کشور نمیاد.

این که یک سری انسان تحت شرایط خیلی بدی هستند(اقوامشان کشته شدند- خانه و کاشانه شان ویران شده است و.... ) اتفاقی که برای همه ی ما هم ممکنه بیفته ولی خب فارغ از این که دلیلش چی بود و چرا این همه کشته شدند و پدر سازنده هاشون بسوزه ایشالله به زمین گرم بزنه خدا این ها رو و یا این که الان هلال احمر داره دزدی میکنه سپاه بسیج فلانن و بیسانن اصلا و ابدا ابدا مهم نیست مهم اینه که کاری کنیم (یه جوی هم پیش اومده همه میخوان برن اون جا کمک؟!؟! در صورتی که وقتی برن اون جا یه عنصر اضافه ای بیش نیستن و من رو یاده اصل لونه سازی پلیکان ها میندازند)

با همه این اوصاف مردم دارن خیلی کمک میکنن (البته از خارج از ایران هم همین طور) ولی من به شخصه با شناختی که جمعیت امام علی دارم اهدافش برنامه ها ساختارش و ذهنیتی که به کمک رسانی دارد و .... خودم به شخصه از این جمعیت کمک میکنم و البته هر کمکی هم ازم بر بیاد انجام مید(از بسته بندی بار ها تا تبلیغات تا در اختیار گذاشتن انبار زرین سیستم یا ماشین ها )

جمع کردن کمک توسط علی دایی مستر تیستر و یا بقیه ی سلبرتی ها کاملا امری پسندیده است ولی اگر ما بیایم سازمان های مردم نهاد را تقویت کنیم به گمانم با شناخت و تجربه ای که تو این زمینه دارند کمک بهتری میتونن بکنن چه از لحاظ کمک های اولیه برای نجات چه اسکان موقت و اشتغال موقت یا کمک در اسکان دایمی و کمک به اشتغال (البته باید قدرت بیمه ها انقدر زیاد باشه که وقتی بیمه گذار ها تاثیری بد از حادثه ای دیدن جبران های بیمه انقدر زیاد باشه که مردم فقط و فقط کمک هایی روحی روانی و یا کمک به اون ساختار اجتماعی اقتصادی پشتیبان داشته باشه)

اما خب یه نقل قول منتسب از شهید بابایی هست که جالب بود برام: جنگ به شلیک گلوله نیست به احساس مسئولیت هست

پینوشت:  قضیه لانه سازی پلیکان ( یه داستانی هست که در مورد یک عکاس فشن که ساعتی ۵۰۰ دلار بابت شغلش دستمزد میگرفت از طرف دیگر این عزیز دل علاقه زیادی به پلیکان ها داشت و جزو کلوپ حمایت از پلیکان ها بود در زمان مهاجرت پلیکان ها یک برنامه ای چیده شده بود بابت کمک در ساخت لانه برای این پلیکان ها و به همین خاطر این عزیز ما روز دوشنبه که باید میرفت مزون میترا جون را تعطیل کرد و برای هشت ساعت کار برنامه ریزی کرد تا کمک کنه در ساخت لانه ها و سره همین قضیه میره ابزار فروشی تام و پسران که ابزار مورد نیاز رو هم بخره .خب این وسط همه میگن ای وای چقدر خوب این عزیز دل ما چقدر مرده خوبیه چقدر پرنده ها رو دوست داره و .... اما خب شاید ایشون یه گام مثبتی ور داشته و زین بحر فیروزه ای به گنجایش خویش برد هر کوزه ای اما خب این داداش ما اشتباه زده حالا چرا؟

یه نجار قابل بسیار بسیار بهتر میتونه کار نجاری کنه و قاعدتا از یه عکاس بیشتر در مورد چوب میدونه و خیلی سریع تر کار میکنه 

نکته دوم یه نجار قابل در ساعت حداکثر ۵۰ دلار دستمزد میگیره خب این عزیز ما اگر کاری که در روز دوشنبه قرار بود را انجام میداد و دستمزد حاصل از اون جا رو به اون نجاره میداد ۸.۵۰۰ = ۴۰۰۰ دلار که دستمزد ۲۰۰ ساعت کاره این عزیز دل ما بود و از طرفی کاری که این عزیز دل ما میکنه ۱ دهم کاره اون نجار حرفه ای نیست پس در حقیقت به جای هشت ساعت کار ۲۰۰۰ ساعت کار را از دست داد 

حالا شما فکر کنید این قضیه در مورد کمک های به زلزله زدگان صدق میکنه.